Sinds we thuis zijn uit het ziekenhuis, rijden we nog gemiddeld 3 keer per week naar UMC Utrecht. Een behandelaar dichterbij is geen optie, aangezien het ‘Een complexe situatie’ is van Charlotte haar oog. Er zit dus helaas niets anders op dan naar Utrecht op en neer pendelen.

De afgelopen dagen gaat het op en af met haar oog. Soms zien we doe witte streep onderin opeens van vorm veranderen. Het blijkt dat dit gewoon met de zwaartekracht te maken heeft. Als ze heel druk doet, komt het pus (wat die witte rand is… pus tussen het hoornvlies en de rest van het oog) in beweging. Later zakt het dus weer naar beneden wanneer ze rustig is. Wisten wij ook niet…. Dus dat was weer een extra ritje naar Utrecht om vervolgens zoiets onbenulligs te horen!

Maar goed.. de roodheid in haar oog word totaal niet minder. Als we ergens lopen dan is het eerste wat mensen aan haar vragen of ze een ontstoken oogje heeft of dat ze is gevallen ofzo. Charlotte kijkt mij dan aan van; zeg jij maar iets….

Het druppelen blijft intensief totdat de operatie is. Daarna is het nog onduidelijk hoe het druppelen verder moet etc.

Afgelopen vrijdag waren we in het UMC voor controle. De arts had gekeken of ze al ingepland was voor operatie, maar dat was nog niet het geval. Ze gaat hier maandag werk van maken, en bespreken of ze niet bij een andere chirurg gepland kan worden. Dit omdat het een relatief simpele ingreep is, die elke oog chirurg zou moeten kunnen. Niet alleen de chirurg die gespecialiseerd is in oogleden. Ze wil in ieder geval dat er haast achter gezet word… Word dus vervolgd….