25 juli 2019

Sophie en Charlotte waren lekker bij opa en oma aan het zwemmen. Het was die dag zo ontzettend warm (40 graden), dat een beetje afkoeling in het zwembad geen kwaad kon! Robert had een storing aan een van de koelingen op zijn werk. Robert werkt net als ik in een supermarkt. Zeker in de zomer is de kans groot dat een van de koeling in storing raakt. Dat was nu dus het geval. Robert en ik waren daarheen om nog enigszins de schade te beperken.

Rond 19.30 uur was Charlotte klaar met het zwemmen en wilde uit het zwembad klimmen. De laatste tijd was ze al wat onhandiger dan normaal, ze viel sneller en was motorisch soms niet heel sterk meer. Ook nu, ze bleef hangen met haar voet achter de rand van het zwembad, bij het uitklimmen en viel daardoor met haar hoofd op de betonnen tegels in de tuin.

Charlotte begon enorm hard te huilen en zei na een paar seconden dat ze niets meer zag. Op dat moment kwamen wij binnen. Na even kroelen bij opa zei ze dat ze heel moe was en dat ze wou gaan liggen. Samen hebben we haar op het loungebed bij oma in de tuin gelegd. Daar begon ze opeens te spugen en vanaf dat moment reageerde ze niet meer op de dingen die wij haar vroegen.

Huisartsenpost

Robert heeft direct de huisartsenpost gebeld en we moesten met spoed langskomen. Aldaar nam de arts het uiterst serieus en werd direct de ambulance en trauma helikopter gealarmeerd. In overleg met de arts van de heli is er besloten om met de ambulance naar het UMC in Utrecht te gaan. De heli zal stand-by blijven voor ons, mocht dit nodig zijn.

Na een ritje van +/- 25 min (Oosterhout – Utrecht) kwamen we aan op de IC van het UMC in Utrecht.  Er stonden wel 15 artsen/verpleegkundigen en specialisten voor ons klaar. Na wat onderzoeken werd er besloten om een CT-scan te maken van haar hoofd. Het vermoeden bestond dat er een hersenschudding of misschien zelf een bloeding in haar hoofd zou zitten. Het was lang wachten op de uitslag.

Inmiddels waren Robert en oma ook in Utrecht aangekomen. De uitslag van de CT-scan was niet goed. Er was iets te zien, maar wat precies, was nog niet duidelijk. Het kan een aangeboren afwijking zijn, maar het kan zomaar ook een tumor o.i.d. zijn. Er moest een MRI gemaakt worden om zeker te weten waar we mee te maken hebben.

MRI

Jeroen (Roberts collega) en zijn vrouw Yvette hadden het nieuws te horen gekregen en zijn direct in de auto naar Utrecht gestapt. Op de achtergrond hebben zij al het een en ander geregeld voor ons werk. De uitslag van de MRI was heftiger dan we dachten/hoopten. Er zat een tumor van 4 cm, die direct verwijderd moest worden. Gezien het feit dat ze nog steeds bewusteloos was, is er besloten om diezelfde nacht nog te gaan opereren.

Er was weinig keuze voor ons. De tumor/cyste waren groot en hadden al zoveel van de hersenen verdrukt dat het er wel uit moest. De operatie is niet zonder risico’s. Maar het risico op overlijden binnen een hele korte tijd als we nu niets zouden doen, was groter dan de risico’s van de operatie.

Operatie

Het was inmiddels 02:45 uur, de OK was gereed gemaakt, alle artsen en assistenten waren bij elkaar geroepen en wij werden begeleid naar de OK. Op de OK werd Charlotte klaar gemaakt, alle draadjes werden aangesloten en ze werd van het bed van de IC naar het OK bed over getild, toen ze opeens wakker werd. Ze begon volop te kletsen tegen de mensen van de OK, over haar spaar plannen om een eigen huisje/boerderij te kopen. Eindelijk, na al die slopende uren zagen wij ons eigen Charlotte weer!

De neurochirurg (dokter Oudekerk) stond met een mond vol tanden te kijken naar wat ze allemaal deed. Hij was de arts die opgeroepen werd zodra de eerste uitslag van de CT bekend was. Hij werd op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen en hij was degene die ons het slechte nieuws van de MRI vertelde. Hij stond op het punt om te opereren. Maar gezien het feit dat Charlotte niet meer buiten bewustzijn was, heeft hij besloten dat het veiliger is om morgenochtend met een fris, uitgeslapen en compleet team te starten aan de operatie. Op dit moment was hij zelf niet goed uitgeslapen, had hij niet het volledige team beschikbaar en zag hij het eerlijk gezegd niet echt zitten. Al met al dus een goede beslissing om Charlotte nu niet met spoed te opereren, maar even te wachten tot morgen ochtend.

We moesten nog wat praktische dingen regelen. Sophie bleef lekker bij opa en oma. Hier voelt ze zich thuis, gaat alles gewoon door voor haar en is ze niet zo druk bezig met onze sores. Beau, dat is een lastiger verhaal. Onze hond is niet gewend om dag en nacht met een andere hond te zijn, laat staan om hem in een vreemd huis/situatie te zetten. We hebben het zo kunnen regelen dat mijn vader ‘s-avonds een wandeling met haar ging maken en ‘s-morgens zou dan één van ons op en neer rijden voor Beau. Dan konden we meteen wat spullen halen/brengen en een was tussendoor draaien. Misschien is even je hoofd leeg maken ook niet verkeerd in deze situatie.