20-05-2022; Kinderarts en bloedprikken

Kinderarts

Afgelopen maandag en vandaag zijn we naar de kinderarts geweest. De afspraken liepen een beetje langs elkaar heen, omdat er voor 2 problemen een verwijzing gestuurd was. In het WKZ horen beide disciplines (kinderurologie en kinderarts algemeen) tot een andere afdeling. In het Amphia, hier in Breda, vallen beide dus onder afdeling. Vandaar dat we nu toevallig 2x in de week moesten langskomen.

Maandag was het zover voor urologie. Na het doen van ons verhaal kwamen de verpleegkundige en later ook de kinderarts, tot een oplossing. Echter moet deze wel onderzocht en onderbouwd worden. De enige oplossing voor Charlotte haar probleempje is waarschijnlijk medicatie. Die geven ze alleen niet zomaar. We moeten een week lang bijhouden hoe zwaar de luiers ‘s-morgens zijn, zodat ze kunnen bevestigen dat de nieren blijven doorwerken wanneer Charlotte slaapt. De medicatie remt namelijk de werking van de nieren af zodat er ‘s-nachts geen urine geproduceerd word. Hierdoor zou ze dus niet meer nat moeten zijn ‘s-morgens. Het zou voor ons de ideale oplossing zijn. Normaal zijn we niet zo van de medicatie, maar in dit geval omarm ik het direct!

Intussen gaat de kinderarts overleggen met de neuroloog van het Prinses Maxima Centrum, of de medicatie wel gegeven mag worden. Het is dus weer even afwachten, maar ik ga er vanuit dat het geen probleem moet zijn, aangezien de neuroloog ons juist om die reden hierheen stuurde.

Koortsaanval

Vandaag hadden we een afspraak voor de koortsaanvallen. Vóór de diagnose had Charlotte regelmatig last van koorts. Soms dagen achter elkaar, zonder dat ze ergens anders last van had. Ze was levendig en voelde zich fit, was niet verkouden en had geen gekke uitslag o.i.d. Heel vreemd dus. Na de diagnose en de daarop volgende operaties heeft ze hier ruim 2 jaar geen last meer van gehad. Wij gingen er dus gemakshalve vanuit dat dit met elkaar te maken had. Sinds januari dit jaar is het weer begonnen. Door de corona viel het juist meer op, omdat ze met koorts natuurlijk nergens naartoe mogen. Ze kunnen wellicht toch positief zijn ook al is de uitslag van een thuistest/GGD-test negatief. Ik heb haar meerdere keren ziek moeten melden op school, omdat ze alleen maar koorts had.

Dit hebben we toen aangegeven bij de neuroloog. De eerste reactie van de neuroloog was om af te wachten wat de uitslag van de aankomende MRI zou zijn. Dit om te kijken of het inderdaad iets te maken heeft met een eventuele groei van de tumor. Gelukkig bleek de laatste scan stabiel, waardoor de kans dus klein is dat de twee met elkaar te maken hebben. De neuroloog heeft navraag gedaan bij collega’s van het Prinses Maxima Centrum. Hier kwam niets uit, dus werd de verwijzing gemaakt voor een kinderarts.

De kinderarts vermoed dat het niets ergs is, maar wil wel kunnen uitsluiten. Mocht er niets uit de onderzoeken komen, dan gaan we er ook niets meer aan doen. Gezien het feit dat ze er geen last van heeft. We hebben vandaag bloed laten prikken en er is een urinesample ingeleverd. Over 3 weken krijgen we hier de uitslagen van, spannend!

Bloedprikken

Ik schrok even en ik bedacht me, dat ik nu helemaal alleen met haar was. In een ziekenhuis waar we nog nooit geweest waren, de zusters kende haar niet en wisten totaal niet van alle nare ervaringen die ze in het Prinses Maxima Centrum heeft gehad de afgelopen jaren… Bloedprikken, jeetje. De laatste keer dat dit is gebeurd, was een groot drama! Met 5 man moesten we haar uiteindelijk vasthouden, om toch maar door te zetten. Verschrikkelijk vond ik het! Wij ouders moeten er zijn om haar te troosten, niet om haar pijn te doen of te dwingen! Er spookte allerlei herinneringen door mijn hoofd. Ik moest nu aan Charlotte vertellen dat we naar een andere afdeling moesten lopen en daar moesten laten bloedprikken. *Zucht*, even slikken en we gaan!

“Charlotte, de dokter wil dat we zo meteen even langs de bloedafname lopen en even wat bloed laten prikken. Zo kan ze onderzoeken of er misschien iets aan de hand is waardoor je vaak koorts hebt.” Huilen, paniek… Precies waar ik al bang voor was. Maar we hebben geleerd dat eerlijkheid het langste duurt en het beste werkt voor Charlotte, dus ik pakte door.

We moesten even wachten in de wachtkamer, waarop ik dus mooi op haar in kon praten. “Hey, schatje… Weet je nog, alle dingen die je in het Prinses Maxima Centrum hebt moeten doen, die je eerst heel eng vond, maar uiteindelijk toch gedaan hebt! Mama vind dat zo stoer van jou! Weet je nog welke dingen dat waren?” Charlotte noemt alles op waar ze trots op is, wat ze heeft overwonnen in de afgelopen jaren en geniet er stilletjes van. “Wauw! Zoveel al hé, dan kun je dit kleine prikje ook wel heel stoer doen toch?”

Vastberaden knikt ze JA! We mochten naar binnen. Ze zat wat gespannen op de stoel. Een zuster pakte de papieren van mij over en begint met het klaarzetten van de spulletjes. Ik melde aan de zuster dat Charlotte het een beetje spannend vind. Een zuster op de gang hoorde dat en besloot te komen helpen. Ze begon lekker te kletsen met Charlotte over school en over knutselen. Over alle lekkere dingetjes om te eten etc. Charlotte voelde zich heel erg op haar gemak, ze was niet meer bang. Heel stoer bleef ze stilzitten en liet alles toe. Wat een stoer kind heb ik toch!!

Als ik dit vergelijk met 3 jaar geleden, hebben we zulke goede stappen gemaakt! Waar we eerst een leger aan mensen nodig hadden, kan ik nu met een gerust hart zeggen dat wij het vandaag samen geflikt hebben!

Facebook
Twitter
WhatsApp
Email

1 gedachte over “20-05-2022; Kinderarts en bloedprikken”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

20220515_104146
OVER MIJ
Tamarah Vermeulen
Ik ben Tamarah, moeder van twee prachtige meisjes Charlotte en Sophie.
Met deze blog berichten wil ik niet alleen aan de mensen vertellen hoe het nu met Charlotte gaat, maar ook een soort naslagwerk creëren voor Charlotte later. 
ADVERTENTIE

JOUW ADVERTENTIE HIER?
NEEM NU CONTACT MET ONS OP