Gisteravond had Charlotte weer zo’n aanval in haar slaap. Het was heel eng. Ze was wakker, huilt en schreeuwt, grijpt steeds naar haar nekje en beweegt heel erg raar.

Wij komen niet tot haar binnen, het ziet er heel eng uit, alsof je in je eigen wereld zit. Opeens word ze wakker uit je aanval en dan is het goed. Ze weet niet meer wat er allemaal gebeurd is en het gekke is, dat ze ook binnen 2 seconden weer in slaapt valt. Dan valt ze zo diep in slaap dat je ze niet meer wakker krijgt.

De aanval duurde dit keer zo’n 20 minuten. Op internet is te lezen dat dit ‘Pavor Nocturnus’ heet, het is een soort nachtangst.

De hersenen slapen dan maar voor de helft. Het deel van de spraak en het bewegen is wakker, maar het bewustzijn en het geheugen slaapt. Hierdoor kan ze zich niet meer herinneren dat ze dit gedaan heeft.